Beste mensen,

Wij worden als huisarts  in toenemende mate gevraagd, achteraf verwijsbrieven voor verschillende specialismen te schrijven. 

Bijvoorbeeld voor, de opticien die u naar de oogarts heeft verwezen, de fysiotherapeut die vindt dat u naar de orthopeed moet, de audicien die vindt dat u naar de KNO arts moet, de juf op school die vindt dat uw kind toch maar voor alles getest danwel geoefend moet worden.

Ik heb mij voorgenomen geen verwijzingen achteraf te schrijven.

Ik schrijf namelijk ook geen verwijsbrief als u zelf besloten heeft, zonder overleg met mij, een afspraak met een specialist te maken voor een bepaalde aandoening.

Deze verwijsbrieven zijn nodig indien u voor vergoeding van de verleende hulp in aanmerking wilt komen.

Dit betekent, dat mensen die ik niet op het spreekuur heb gezien, niet voor een door mij geschreven verwijsbrief in aanmerking komen.

Ik moet namelijk motiveren waarom u die hulp nodig heeft. U begrijpt dat ik dat niet kan zonder dat ik u gezien heb, van het probleem op de hoogte ben, danwel het eventuele probleem getoetst heb.

Wij hebben met de landelijke politiek afgesproken dat de huisarts de poortwachter is in de zorg. Dat betekent dat hij de centrale rol heeft in b.v. de verwijzingen naar anderen. Een van de redenen is dat naast onnodige medicalisering, ook  de kosten van de zorg  in de hand gehouden worden. De huisarts kan heel veel zorg zelf leveren tegen veel lagere kosten.

Ik doe dit dit niet om het u moeilijker te maken, doch om onnodige verwijzingen en dus medicalisering, dat is het ziek maken van gezonde mensen, te voorkomen.

In het kader van de marktwerking is de klant koning en de zorgaanbieder verdient extra door meer verrichtingen te doen.

Dat dit soms leidt tot snelle verwijzingen en dus tot onnodige diagnostiek en ingrepen en niet tot een betere gezondheid is door veel (internationaal) onderzoek aangetoond.